The Sandpiper ***1/2

Regie: Vincente Minnelli (1965)

Deze late film van Vincente Minnelli was nogal een eye-opener voor me - had nooit gedacht Charles Bronson in een Minnelli film te zien. De heerlijke openingscredits tonen ons bijzonder veel locatieopnames, iets wat ik voor de archetypische studioregisseur Minnelli best opmerkelijk vond, maar afgezien daarvan is dit nog een typische film in Klassieke Hollywoodstijl; hoewel we reeds in 1965 zitten en het studiosysteem aan allerlei kanten aan het afbrokkelen is, is dit nog een laatste stuiptrekking van een van de steunpilaren van dat systeem. Het thema van personages die door de maatschappij in een rol waarin ze zich niet prettig voelen geduwd worden, is ultiem Minnelli: het cliché gaat dat hij hiermee zo geobsedeerd was omdat hij als homoseksueel gedwongen was tot een heteroseksueel huwelijk met Judy Garland om een carrière in Hollywood te kunnen opbouwen. In hoeverre dit waar is, is altijd moeilijk te bepalen natuurlijk, maar goed. De film kent de gebruikelijke schoonheid, stijl en elegantie die je van een Minnelli kunt verwachten – hij weet vaak weer zijn personages op bijzonder esthetische wijze in het decor te verwerken als het ware en de buitenopnames zijn om van te smullen zo mooi. Maar ondanks al zijn elegantie is de film ook wat traag en iets te kalm; nu verwachtte ik ook geen schokkende of bizarre dingen, daar is het de regisseur niet naar natuurlijk, maar zelfs voor Minnelli begrippen vond ik het wat braafjes, ik miste een beetje de angel die zijn beste werken toch wel degelijk bezitten en iets meer smoel en minder schmaltz had de film wel kunnen gebruiken. Maar afgezien daarvan voelde de film aan als een soort filmisch bad, een bad waar je even in kunt gaan liggen en het vuil van jezelf kunt afspoelen met sprankelend schoon water. Een opmerkelijke ervaring vond ik het zonder meer.