Amarcord ***1/2

Regie: Federico Fellini (1973)

Tja, toen ik deze film de eerste keer zag, zag ik er op geen enkele wijze een meesterwerk in. En nu ik de film voor de tweede maal zag ook absoluut niet – waarom mensen dit als meesterwerk bestempelen is mij dan ook een raadsel. Het is natuurlijk geen slechte film, zelfs een behoorlijk vermakelijke film, maar Fellini bleef zichzelf maar eindeloos herhalen en dat wordt erg vervelend. Constant werd ik heen en weer geslingerd tussen een glimlach van amusement en een grimas van verveling, omdat iedere keer hetzelfde kunstje gaat irriteren. Wat doet Fellini hier dat we nog niet eerder gezien hebben in zijn output na ‘Otto e Mezzo’? Ook de visuele virtuositeit van een ‘Otto e Mezzo’ of de hallucinerende kleurenpracht van ‘Giulietta degli spiriti’ is in deze film nergens te bekennen, het is visueel zelfs vrij saai. En zou het toeval zijn dat voor die twee films Gianni Di Venanzo achter de camera stond? Ik begin er steeds meer aan te denken dat Di Venanzo en niet Fellini hoofdzakelijk verantwoordelijk was voor de indrukwekkende wijze waarop die films er uit zien. Op zijn beste momenten bevat deze film nog voldoende Fellini bravoure om te boeien, maar het gevoel van been there, done that bekroop me iets te vaak om me er niet aan te storen.