Le Quai des brumes ****1/2

Regie: Marcel Carné (1938)

Dit is volgens mij de eerste film die ik zie uit de zogeheten Franse Poëtisch Realisme stroming, een stroming die ik altijd met Jean Vigo associeerde die er echter niet thuis blijkt te horen. Dat deze stroming van invloed geweest is op de Amerikaanse film noir is dan getuige deze film niet bijzonder moeilijk te zien, want ook hier zien we treurige, regenachtige, criminele milieus waarin eenzame mensen aan de zelfkant van de maatschappij hun boontjes moeten zien te doppen. De zachte filters en dito belichting geven de film niet alleen zijn onderscheidende look, het is exact het poëtische waar de stroming om bekend staat. Dit is geen film die helder, scherp of rechttoe rechtaan is. Net zoals de mist die een groot deel van de film domineert is deze film mysterieus, ontwijkend en letterlijk mistroostig. In deze film geen geforceerde happy endings of vrolijk Disney territorium, maar ellende en verboden liefde. De film is echter nergens deprimerend. Er hangt een algehele zweem van melancholie over de film, een gevoel van berusting en een prettige somberheid. Ik vond het een beetje vergelijkbaar met een hele vroege ochtendwandeling in een bosrijke omgeving als de dauw nog in de lucht hangt: een gevoel van eenzaamheid dat echter juist zeer prettig aanvoelt. Franse steracteur Jean Gabin is bijna de personificatie van dat gevoel: hij kijkt maar zelden vrolijk, altijd alsof hij een zware last met zich meedraagt, maar toch is hij zeer prettig om naar te kijken, bijna troostend. Ik kan niet anders zeggen dan dat ‘Le Quai des brumes’ een meesterwerkje is.