Meghe Dhaka Tara ***

Regie: Ritwik Ghatak (1960)

Ritwik Ghatak is naar verluid samen met Satyajit Ray de grootste arthouse filmer uit India en The Cloud-Capped Star zijn meesterwerk en zelfs een van de beste Indiase films ooit. Ik meende veel parallellen te zien met de films van Ray (mezelf baserend op de twee films die ik van hem gezien heb uiteraard), hoewel de kenner mij nu wellicht gruwelijk zou uitlachen en honend zou opmerken dat de verschillen tussen Ray en Ghatak aanzienlijk zijn: een setting in een arme agrarische gemeenschap, een oog voor menselijke en sociale (gezins) problemen, een verhaal waarin nauwelijks iets noemenswaardigs gebeurt en bij vlagen een poëtische cinematografie vond ik in ieder geval overeenkomstige kenmerken. Als hedendaagse westerling gaat er voor mij uiteraard veel van de context van de film verloren, maar hoezeer ik ook mijn best deed, een meesterwerk kon ik onmogelijk in deze film zien. Zo wordt er bijvoorbeeld in de liner notes gesproken van een innovatieve soundtrack, iets wat ik aanvankelijk maar moeilijk begrijpen kon, hoewel gaandeweg de film er inderdaad allerlei hoogst bijzondere gebruiksvormen van geluid te horen waren. Er werden echter nog meer accolades over de film uitgestort, welke ik maar zal aannemen. Meer dan een wel aardig, bij vlagen saai en bij vlagen indrukwekkend melodrama kan ik er voorlopig in ieder geval niet van maken, hoewel de muziek over de gehele linie erg mooi was, evenals een van de laatste scènes. Maar toch.