Babel **1/2

Regie: Alejandro Gonzales Inarritu (2006)

Ik vond zowel ‘Amores Perros’ als ’21 Grams’ voorbeelden van leuke films die om onbegrijpelijke redenen tot meesterwerken gebombardeerd zijn, maar met ‘Babel’ vergallopeert Inarritu zich pas echt lelijk. Leuk, weer verschillende verhaaltjes die dan allemaal op een of andere wijze in elkaar grijpen. Afgezien van het feit dat de aanwezigheid van sterren als Brad Pitt, Cate Blanchett en Gael Garcia Bernal in mijn ogen de homogeniteit van de verhalen eerder in de weg zit dan bevordert (het moet gelukkig gezegd dat hun rollen relatief klein waren), vond ik het hoofdzakelijk ronduit saai. Deze saaiheid is vooral te danken aan de voorspelbaarheid van de film welke weer op drie oorzaken leunt:

1. Ik had de trailer gezien en er is geen beter voorbeeld denkbaar waarin de film niets maar dan ook werkelijk totaal niets toevoegt aan de trailer en je de trailer als superieure mini-film kunt beschouwen.
2. Inarritu gebruikt schaamteloos ieder denkbaar cliché.
3. Inarritu heeft de ronduit irritante gewoonte om alles altijd nog ietsje depressiever te maken dan het al is. Op het moment dat je denk dat de protagonisten volledig in de put zitten, weet je gewoon al dat je het ergst denkbare scenario moet indenken om te voorspellen waar het verhaal heengaat en het moet gezegd: Inarritu stelt deze verwachting nimmer teleur, ook een prestatie op zich.

Leuk hoor dat de beste man ons een boodschap wil meegeven en gelukkig wordt die nog net niet met de ‘Crash bulldozer methode’ door je strot geramd, maar verder speelt de film constant in op onderbuikgevoelens en ik heb echt geen 2,5 uur nodig om te beseffen dat ‘we meer met elkaar moeten praten opdat onze samenleving daarvan beter wordt’.

En uiteraard krijgt die voormalig plaatjesdraaier Inarritu dan de regisseursprijs in Cannes, waar ze de laatste jaren nogal bedreven zijn in het uitdelen van prijzen aan middelmatige meuk. Ik bedoel, ‘The Wind that Shakes the Barley’ is ook niet meer dan wel leuk, de Dardennes zullen vermoedelijk nog wel een keer winnen met een van hun inwisselbare spruitjesdrama’s en als manipulatieve propagandist Michael Moore al met beeldjes naar huis wandelt is het einde zoek, dunkt me. Ach ja, ik wens iedereen nog veel plezier met de films van Alejandro Gonzales Inarritu maar ik ga niet nog langer mijn tijd besteden aan zijn sentimentele en pretentieuze troep.