1990: The Bronx Warriors ***1/2

Regie: Enzo G. Castellari (1982)

Een lamme zondagavond, daar past die debiele post-apocalyptische onzin prima bij. Al direct vanaf de Giorgio Moroder-achtige openingsklanken weet je in wat voor wereld je beland bent, want van alle aspecten is de muziek doorgaans het meest fout. Toen er vervolgens een uiterst leuke scène volgde waarin een hele groep tuig bij elkaar kwam ergens bij een rivier, begeleid door iemand die ter plekke een solo drumconcert weggeeft (het is mij nooit duidelijk geworden waarom die vent daar zat, maar goed) was ik verkocht, zeker omdat er lekker abstract gemonteerd werd. De met lange wapperende manen getooide held Mark Gregory heeft een iets te vrouwelijk gezicht, maar gelukkig wel een erg lekker en veelvuldig getoond lichaam en een heerlijk kontje (wat ook een keer uiterst zorgvuldig en met liefde in beeld gebracht werd – ahum) en was als stoere macho maar moeilijk serieus te nemen, helemaal dankzij zijn übernichterige loopje; ik zou hem eerder verwacht hebben in reclamespotje voor Nivea gezichtscrème dan in een masculine actiefilm als deze. Het geheel is gelukkig tot de nok toe gevuld met stoere blikken, foute zonnebrillen, motoren, bijzondere uitdossingen, debiele kapsels en gelukkig ook heel veel geweld en vechten. En briljante dialogen. Of om er maar een Joe Bob Briggs-achtige evaluatie op na te houden: veel schieten, vechten en bloed – een uitstekende film dus.