The Last Temptation of Christ ***1/2

Regie: Martin Scorsese (1988)

Ik had deze controversiële film van Martin Scorsese al ontzettend lang liggen, maar had grote moeite om mezelf er aan te zetten, ondanks mijn bewondering voor Scorsese. Dit had (naast de lange lengte van 160 minuten) hoofdzakelijk te maken met de religieuze aard van de film, want als atheïst/agnost (ik ben er nog niet uit welke van beiden) heb ik niets met het geloof. Het bleek een nogal problematische ervaring voor me, ondanks het feit dat spiritualiteit of religie in alle Scorsese films een belangrijke rol spelen hoewel dan op een meer onderliggende wijze. Het is een van Scorsese’s meest persoonlijke films en ook een relatief lowbudget film voor Scorsese, iets wat een bewuste keuze was. Ondanks de aanwezigheid van reguliere DoP Michael Ballhaus (ook bekend van Fassbinder), die bekend staat om zijn hoogst gesofisticeerde visuele stijl, wilde Scorsese voor deze film een meer geïmproviseerd gevoel, iets richting de stijl van Cassavetes bijvoorbeeld. Hoewel de film er zeker wat losser en minder gelikt uit ziet dan de gemiddelde Scorsese (zeker in vergelijking met b.v. de kinetische montage in ‘Goodfellas’), ziet de film er nog steeds behoorlijk professioneel en stijlvol uit en het resultaat kwam op me over als een merkwaardige combinatie tussen Hollywood en independent film. Natuurlijk is deze film vele malen beter dan de walgelijke troep van dat ultrarechtste Mel Gibson vehikel, maar het duurde tot de laatste 45 minuten van de film (vanaf het moment dat David Bowie verschijnt) dat het me begon te grijpen en ik begon me toen af te vragen waarom ik de eerste twee uur bij vlagen zo oersaai gevonden had. Die laatste drie kwartier vond ik bij vlagen zelfs ineens ronduit indrukwekkend (zeer geholpen door de muziek van Peter Gabriel) en langzaam begon ik de kracht en oprechtheid van de film in te zien en het is dan ook van de meest tweeslachtige filmervaringen die ik in tijden gehad heb. Maar de film die eindigt met de meest directe ode ooit in een commerciële film aan Stan Brakhage moet ik natuurlijk een warm hart toedragen...

Nu vanavond ‘The Departed’, ik ben benieuwd.