The Ultimate Degenerate ****1/2

Regie: Michael Findlay (1969)

Deze film staat ook bekend als ‘The Degenerate’ en is one hell of a ride. Het begint meteen goed: we zien een redelijk aantrekkelijke blondine voor een raam staan, wetende dat er aan de overkant een of andere oude viezerik voor het raam staat te kijken. Ze voert een kleine naaktshow op, totdat er een andere vrouw binnengewandeld komt. Al snel beginnen beide vrouwen aan elkaars welgevormde rondingen te voelen. De ene vrouw begint de andere te beffen, terwijl de credits over het scherm beginnen te rollen. Er volgt een zeer slecht gemonteerd telefoongesprek waarin onze blonde exhibitioniste reageert op een advertentie uit een seksblaadje. Ze spreekt iets af met de man aan de andere kant, die Bruno blijkt te heten. Dan volgt een werkelijk fantastische scène: we zien een drukke straat ’s nachts waarbij de camera werkelijk alle kanten op vliegt en de montage volstrekt onbegrijpelijk en over the top is. De zin van deze sequentie voor de rest van het verhaal is mij nog steeds volledig onduidelijk, maar visueel aantrekkelijk is het zeker. Bruno en blondine ontmoeten elkaar vervolgens op Cony Island en ook hier kan de cameravrouw zich weer volledig uitleven met enkele juweeltjes van shots vanuit een achtbaan. Blondine en Bruno komen aan bij een huis en blondine wordt een donkere kelder ingeleid, alwaar drie naakte vrouwen een vreemde, hysterische dans uitvoeren, compleet met slagroom. De muziek is volstrekt hysterisch, evenals de montage en camerabewegingen en staan garant voor een hallucinerende ervaring, zeker in combinatie met de witte lichtflitsen. We schakelen over naar een luxueuze kamer waarin een man in een rolstoel zit te eten. De muziek is nogal ‘Psycho-achtig’ wat het geheel meteen een onheilspellende sfeer meegeeft. We komen echter niet te weten wie de man is, want we krijgen nog een heerlijke coda aan ons slagroomdansje met de drie vrouwen. Zeker op het moment dat de drie vrouwen op de grond gaan liggen naast elkaar en ze uit iedere mogelijke hoek gefilmd worden levert dat welhaast abstracte beelden op. Het eindigt toepasselijk met een heerlijke ritmische montage die Eisenstein naar de kroon steekt. De blondine wordt de kamer van de rolstoelman ingeleid en we leren dat Spencer (zoals de man blijkt te heten) een nogal gedegenereerde figuur is die zijn kicks krijgt uit het kijken naar vrouwen die hij rare acts laat opvoeren. De ‘Psycho-achtige’ muziek uit de eerdere scène is hier echter vervangen door een Henry Mancini-achtig deuntje, wat een mooi contrast oplevert met de eerdere scène. Onze blondine krijgt een soort liefdesmiddel ingespoten en krijgt spontaan zin in seks, iets waar Bruno wel voor kan zorgen. Er volgt een uitgebreide seksscène, terwijl Spencer toekijkt.

Als Bruno klaar is, wordt onze blondine een kamer binnengeleid, alwaar een naakte dame met iets te grote wimpers op een stoel een krant zit te lezen, terwijl ze ook nog eens aan een grote sigaar lurkt. Blondine wil zich voorstellen, maar wordt volkomen genegeerd en besluit een frisse douche te gaan nemen. Als ze onder de douche staat (met een handdoek op haar hoofd… om te voorkomen dat haar haar nat wordt?) vraagt een off-screen stem haar of ze zich na het douchen niet wil afdrogen, maar nat in de deuropening wil gaan staan. Ze gehoorzaamt uiteraard gedwee en gaat al druipend in de deuropening staan, waar ze opmerkt dat het kranten- en sigarengrietje inmiddels op bed is gaan liggen. Het grietje raakt zichtbaar opgewonden en begint zichzelf sensueel te strelen en zelfs ietwat onder de dekens te masturberen. Blondine eindigt de scène met de opmerking dat zij juist ontzettend opgewonden raakt van droge grietjes en werpt haar natte lichaam op de sigarentrut. De rest van de film is volgepropt met bijzondere scènes waarin creatieve dingen gedaan worden met sigaren, slagroom, klokken en maïskolven.

Het wordt een beetje problematisch als rolstoel Spencer iets minder stabiel blijkt te zijn op geestelijk gebied dan aanvankelijk verwacht. Bruno houdt een mooie uitwijding over een incident waarbij Spencer een grietje vastgebonden had. Wat begon als onschuldig spelletje om foto’s te maken van een grietje in pijn, ontaard in minder onschuldige zaken als Spencer de tieten van het grietje met een wasknijper begint te bewerken. Als hij dan vervolgens ook nog een soort van elektronisch apparaat bij het grietje vaginaal naar binnen duwt en de voltage behoorlijk opvoert, blijkt het grietje hier niet tegen bestand en sterft. Tevens leren we dat Spencer ook nogal masochistische neigingen heeft en dat Bruno hem uit de weg wil hebben.

Het wordt pas echt bizar als de blondine wederom iets ingespoten krijgt door Spencer, want dan krijgen we een heerlijke droomsequentie voorgeschoteld. Het begint met een volstrekt abstract stukje wat nog het meest lijkt op een vliegtuiglandingsbaan die ‘s nachts gefilmd is. Kaarsen en schedels figuren prominent op dit moment. Spencer wordt getoond zittend aan zijn lange tafel met overal onheilspellende kaarsen. De krankzinnige muziek wordt gespeeld door loodzwaar kerkorgel, wat het geheel ook al een macabere sfeer meegeeft. In een onbegrijpelijke montage waarin plaats en tijd volstrekt onduidelijk zijn, zien we Bruno seks hebben met de verschillende grietjes uit de film. Plotseling heeft Bruno echter een gasmasker op en begint hij de grietjes te folteren en uiteindelijk te vermoorden. Dan is er een briljant point-of-view shot, waarbij het totaal onduidelijk is wiens POV dat is, maar de persoon rent door het huis heen (prachtig, zwaar onderbelicht), even naar buiten, weer terug het huis in, begeleid door de meest krankzinnige en uitbundige muziek die ik in tijden gehoord heb. Na een schijnbare eeuwigheid van zinloos wandelen zien we dat de persoon van het POV shot een grote vleesvork in de handen heeft, iets wat goed van pas komt als we ineens Spencer in een kamer zien zitten. De vleesvork verdwijnt in Spencer en het beeld wordt zwart. De muziek sterft weg en Bruno belt een andere kerel op, wat zijn homovriend blijkt te zijn en vertelt hem dat het plannetje geslaagd is: hij heeft alle meiden uit de weg geruimd, heeft ervoor gezorgd dat onze blondine onder invloed van het mysterieuze ingespoten middel Spencer om zeep geholpen heeft en heeft ervoor gezorgd dat onze blondine de schuld krijgt van alle andere moorden. Bruno heeft het rijk nu dus letterlijk alleen. We zien nog een vreemd shot van een soort van een schoorsteenmantel met kaarsen en schedels en dan de melding ‘The End’.

71 minuten lang. Is er niets fout aan deze C-film? Tuurlijk wel. Het acteerwerk is typisch zeer zwak, de dialogen tenenkrommend en de productiewaarden zwaar onder nul. Ook de lipsynchronisatie lijkt werkelijk nergens naar. Maar verder is dit een van de meest intrigerende films die ik in tijden gezien heb. Aanrader van jewelste!