Black Magic Rites (Renato Polselli, 1973)

Er was een tijd dat ik deze film (evenals Polselli’s net zo idiote giallo ‘Delirium’) afdeed als stompzinnige nonsens en dat is het natuurlijk ook, maar er zit zoveel overtuigingskracht en vastberadenheid in zijn visie verscholen dat het moeilijk is om er uiteindelijk niet door verleid te worden. Ik leid regelmatig aan slapeloosheid en als je dan weer eens zo’n doorwaakte nacht aan het doormaken bent, beginnen op een gegeven moment allerlei beelden als een draaikolk door je hoofd te spoken en is het onmogelijk om die beelden uit je hoofd te krijgen omdat je in een soort nachtmerrieachtige twilight zone leeft. Welnu, ‘Black Magic Rites’ is het filmische equivalent van die opmerkelijke sensatie en of Polselli aan allerlei drugs zat of gewoon van zichzelf volstrekt gestoord is, is moeilijk te zeggen – een vroege film als ‘The Vampire and the Ballerina’ is in ieder geval een stuk minder uitzinnig. Het is een bijna onophoudelijke stroom van kastelen, brandstapels, martelingen, doorboringen, verkrachtingen en mensen die heel intens in de camera staren zonder verder ook maar enige ogenschijnlijke logica of doel. Uiteraard loopt Mickey Hargitay ook nog ergens rond, is er iemand die sprekend lijkt op Donald Pleasance en is het geheel regelmatig belicht als een discovloer, gemonteerd als een epileptische aanval en zit vol met allerlei vormen van visuele poëzie. Het resultaat is een soort hele trashy en onnozele variant van de cinema pur waar men in de avant-garde zo vaak naar op zoek geweest is. Het is een film die feitelijk onverdedigbaar is aangezien alle kritiek die je er met het grootste gemak naar toe kunt slingeren niet te weerleggen is. Maar het glorieuze aan ‘Black Magic Rites’ is ook dat die kritiek volstrekt irrelevant is en de film zelf daar duidelijk geen boodschap aan heeft en maar als een sneltrein voort blijft denderen; wat dat betreft kun je maar beter op die trein springen want om er constant vooruit proberen te blijven lopen is vrij vermoeiend. Dit is waanzinnig in iedere betekenis van het woord.

De oude, niet-anamorfe Redemption DVD was zo lelijk dat ie niet eens als onderzetter kan dienen, dus wat dat betreft is deze nieuwe blu-ray een geschenk uit de hemel. Als je ooit een Redemption BD hebt gezien weet je precies wat je kunt verwachten: veel kleine witte krasjes, maar ook een prachtig helder en natuurlijk beeld met ijzersterke kleuren en een waanzinnig contrast. Betreden op eigen risico, maar doorgedraaide liefhebbers van psychotronische cinema hebben iets om de tanden in te zetten.