Giallo (Dario Argento, 2009) **

Ik vond het een lichte verbetering ten opzichte van Mother of Tears, hoewel die dan wellicht weer (onbedoeld?) hilarisch was op allerlei momenten - Giallo is iets constanter maar ook weer saaier. Waar de titel op slaat is me niet helemaal duidelijk, want met de klassieke giallo heeft dit allemaal vrij weinig van doen - als we deze film als giallo gaan bestempelen dan verliest de term ook al zijn betekenis lijkt me. Hoewel het door Argento zelf geschreven verhaaltje ultiem Argento is in het gedoe met jeugdtrauma's, flashbacks en de typische gore is het misschien ook wel meteen het grootste euvel: Argento heeft het nooit zo moeten hebben van zijn schrijverskwaliteiten.

Ik heb de omschrijving van Argento als de Italiaanse Hitchcock echt nooit begrepen, want Argento is simpelweg geen goed suspenseregisseur. Ja, hij is in staat om afzonderlijke scenes van suspense te voorzien, maar dat maakt hem nog geen suspense regisseur in de Hitchcockiaanse zin van het woord. Essentieel voor Hitchcock is namelijk de manier waarop hij zijn verhalen vertelt, de virtuoze wijze waarop hij de kijker op het puntje van zijn stoel houdt, zelfs in de niet-spannende scenes. In de beste Hitchcock films is altijd sprake van een constant voortstuwende narratieve drive, waar de ene gebeurtenis als het ware gevolg moet worden door de andere en de kijker constant weten wil wat er gaat gebeuren. Met andere woorden, een essentieel onderdeel van Hitchcock's suspense (en iets wat veel mensen niet lijken te beseffen) is anticipatie en dat is iets waar Argento zelfs in zijn beste werk niet toe in staat geweest is, omdat zelfs in zijn beste werk geen sprake is van welke narratieve drive dan ook en scenes in principe als los zand aan elkaar hangen. Maar het punt is ook dat dit gebrek aan narratieve eenheid bij Argento nooit een probleem was, al was het enkel omdat Argento een compleet ander soort filmmaken beoefent dan Hitchcock - heel kort door de bocht het verschil tussen mainstream Hollywoodfilm waarin sprake is van een eenheid van vorm en inhoud en een vorm van exploitationfilm aan de andere kant, waar een dergelijke eenheid tussen vorm en inhoud veel minder een rol speelt en vervangen is door wat Manny Farber de pure uitzinnigheid en levendigheid van het leven noemde.

En het punt bij Argento is natuurlijk dat zijn gebrekkige narratieve kwaliteiten altijd ruimschoots gecompenseerd werden door momenten van visuele poëzie en uiterst memorabele uitzinnigheid, zozeer dat het enigszins overbodig werd om nog te klagen over zijn knullige verhaaltjes. Maar daar schuilt het grootste euvel van de film 'Giallo', een film die puur stilistisch niets voorstelt en ook feitelijk geen enkel memorabel moment kent. Argento's nogal fantasieloze gebruik van digitaal video maakt het er allemaal niet beter op en geeft 'Giallo' constant een soort made for TV feel, waardoor Argento's gebrekkige kwaliteiten op dramaturgisch vlak akelig blootgelegd worden. Van enige uitwerking van personages en thematiek of narratieve drive is helemaal geen sprake en bij gebrek aan redeeming qualities wordt dat al vrij snel een probleem.

Een ander groot probleem is toch wel Adrien Brody. Nu moet ik meteen bekennen dat er weinig mensen zijn die ik zo slecht kan hebben als deze figuur, maar in 'Giallo' is ie met zijn ringbaardje nog onuitstaanbaarder dan normaal. Het is vooral zijn ontzettend 'belangrijke' manier van acteren die me zo op de zenuwen werkt: met zijn halfgesloten oogleden, peinzende blik en getergde stem lijkt het alsof Brody constant alle ellende van de wereld moet meezeulen en in combinatie met het voor Argento gebruikelijke, nogal houterige acteerwerk van de rest van de cast is het niet verwonderlijk dat geen van de personages ook maar enigszins tot leven komt. Na het nogal onnozele einde vraag je je dan ook af waar je de hele tijd naar hebt zitten kijken en toen kwam ik tot de conclusie dat 'Giallo' een nogal doorsnee horrorfilm is die als los zand aan elkaar hangt zonder enig moment dat zich op je netvlies brandt en dagen blijft hangen. Ik wil niet meteen zeggen dat het een slechte film is, iedereen met voldoende sympathie voor dit soort genrewerk zal zich er vermoedelijk nog enigszins mee kunnen amuseren, maar als een 'Argento film' voldoet het geenszins.