Raging Bull *****

Regie: Martin Scorsese (1980)

Na ‘Taxi Driver’ was dit alweer de tweede Scorsese klassieker die ik dit jaar in de bioscoop mocht zien en deze had ik enkel jaren geleden ooit eens gezien dus in zeker opzicht was het mijn eerste keer. Scorsese’s hele oeuvre staat bol van de anti-helden maar zelden was zijn protagonist zo’n volslagen onsympathieke zielenpoot als hier. Travis Bickle in ‘Taxi Driver’ was niet direct een standaard held, maar die had ondanks al zijn tekortkomingen nog iets van redeeming value, iets wat Jake LaMotta totaal niet heeft. Maar toch, en daar schuilt de grote kracht van de film, is de film constant interessant om te kijken, het wordt nergens zwelgen in nare personages zoals veel films dat plegen te doen en een groot deel van de charme mag op het conto van Robert De Niro komen die onnavolgbaar is als altijd. Maar ook Scorsese geeft zijn ethisch volstrekt lege karakters de benodigde affectie. Het mag bekend zijn dat Scorsese voor het maken van deze film afgerekend had met zijn eigen demonen, onder meer in de vorm van een fikse drugsverslaving, zodat er duidelijk een persoonlijke insteek is voor de filmmaker, die met deze film een van zijn meest negatieve gemaakt heeft – film maken als therapie of zoiets. ‘Raging Bull’ is dan ook een van de meest perfecte en intrigerende karakterstudies naar de slechte en duistere kanten van de mens. En o ja, de film is prachtig geschoten, vooral die boksscènes. Maar dat is inmiddels zo’n cliché, dat hoef ik niet meer te vermelden…