Do the Right Thing *****

Regie: Spike Lee (1989)

Al vanaf de eerste keer dat ik deze film zag, heb ik er een bijzondere, speciale band mee. Het was nu de vierde keer dat ik hem zag, voor het eerst niet vanaf de Criterion DVD, maar ditmaal groots geprojecteerd in de bioscoop en de ervaring was wederom een overweldigende en sublieme. Het is ook een van de weinige films waarbij ik altijd op werkelijk ieder moment het gevoel heb naar een perfect meesterwerk zit te kijken. Een van de mooiste dingen aan Spike Lee is zijn scala aan verschillende invloeden: er is wat Nouvelle Vague, er is wat Italiaans Neorealisme, er is wat Klassiek Hollywood, er is van veel dingen wat en alles is gevat in een heerlijk frisse en eclectische stijl. Deze stijl is esthetisch hoogst verantwoord en zelfbewust, zonder de inhoud ergens in de weg te staan – het is in gelijke mate inhoud en verpakking. Het is ook een film die in gelijke mate aan het hart en aan het verstand appelleert, een film die erin slaagt een boodschap te hebben, zonder dat je nu precies weet wat die boodschap nu eigenlijk is. De film zet je aan tot nadenken, zonder dat het ergens echt iets specifieks zegt, er is akelig weinig kijkermanipulatie. Ja, het zegt iets over raciale kwesties en het is duidelijk het werk van een Afro-Amerikaans filmmaker, maar het is nergens een film die zich beperkt tot één specifiek standpunt – de twee tegenstrijdige quotes waar de film mee eindigt is typisch voor de innerlijke tegenstrijdigheden die de film voortstuwen. Het is natuurlijk allemaal leuk om te beseffen dat de film ontstond op een moment dat Amerika feitelijk geen independent scene meer kende – op een handjevol filmmakers als Jim Jarmusch na – wat de prestatie van Spike Lee enkel indrukwekkender maakt. Maar waar het echt om draait is de kwaliteit van de film zelf: een van de meest perfecte en complete films van de laatste 20 jaar.