dinsdag, mei 08, 2007

Dada at the Movies – An Evening with Guy Livingston

Een zeer leuke filmvertoning waarbij de Amerikaanse pianist Guy Livingston de legendarische avond in 1923 opnieuw tot leven liet komen, een avond dat de Dada beweging zowel zijn hoogtepunt als zijn eindpunt zou bereiken: de beweging brak in tweeën en het Surrealisme was geboren. Livingston begeleidde live verschillende films op de piano. Ik had alle films al meermalen gezien maar toch gaf deze setting de films iets extra’s.

Le Retour a la Raison (Man Ray, 1923)

Deze film heb ik al erg vaak gezien maar hij weet me altijd weer te raken. De experimenten van Man Ray zijn vandaag nog steeds even fris en de beroemde tieten op het einde blijven mooi.

Rhythmus 21 (Hans Richter, 1921)

Volgens mij de eerste volledig abstracte film, enkel geometrische figuren. Punt is een beetje dat de film enkel nog steeds zo beroemd is omdat het de eerste was, het is namelijk niet echt een sterke abstracte film. Maar het hoort er bij.

Vormittagspuk (Hans Richter, 1928)

Deze humoristische film van Richter met de beroemde vliegende bolhoedjes en allerlei visuele trucs blijft leuk om te zien.

Manhatta (Paul Strand & Charles Sheeler, 1921)

Ondanks dat ik dol ben op stadssymfonieën heb ik deze film nooit zo interessant gevonden en nu bleek geen uitzondering.

Entr’acte (René Clair, 1924)

Ik weet zeker dat ik deze wel eens eerder gezien had, maar ik herkende enkel dingen uit het begin van de film. Blijkbaar heb ik de rest nooit goed bekeken, want dit is niets minder dan een meesterwerk! De Monty Python-achtige humor gaat harmonieus hand in hand met de meest prachtige visuele experimenten en het moment dat de bomen vervagen tot een soort van abstracte vlekken was zo mooi dat ik er stil van werd.


Het geheel werd afgerond met een voordracht van het originele Dada Manifest en een stukje uit de Ursonata van Kurt Schwitters. De begeleiding van Livingston was bijzonder virtuoos en hij had er ook nog eens overduidelijk erg veel schik in waardoor het bijzonder leuke avond was.

Labels: