The Devil is a Woman **1/2

Regie: Josef von Sternberg (1935)

Dit is de zesde en laatste samenwerking tussen regisseur Josef von Sternberg en zijn obsessie Marlene Dietrich, een film die het einde van hun samenwerking zou betekenen aangezien het een gigantische flop was. Kijkend naar de film kan ik me goed voorstellen waarom dit een flop was, want de film liet me zo’n beetje ijskoud. Niet te vinden bijvoorbeeld was de prachtige belichting en het abstracte narratief die ‘Blonde Venus’ zo aantrekkelijk voor mij maakten. Dat het verhaal een standaard melodrama is, weet je van tevoren en is ook niet erg, maar dat moet dan wel goedgemaakt worden door het visuele aspect en dat vond ik hier ook niet bijzonder indrukwekkend. De decors zijn uiteraard allemaal weer groots en overdadig, terwijl ook Dietrich bij vlagen weer onnavolgbaar in beeld gebracht is, maar het deed me verder maar weinig. Het verhaal is overigens door Luis Buñuel ook verfilmd in zijn laatste film ‘Cet Obscur Objet du Désire’, waarin hij de prachtige stunt uithaalde om dezelfde rol te laten spelen door twee verschillende actrices. De Buñuel versie is sowieso superieur aan dit rommeltje.