Hope and Glory *****

Regie: John Boorman (1987)

Een film over de ervaringen van een kind in de oorlog is op zich niets nieuws en is al vaak gedaan. Maar dit is geen sentimenteel Steven Spielberg terrein. Of ook geen deprimerende toestand om de eigen jeugdtrauma’s te verwerken, zoals Roman Polanski over ons heen placht uit te storten. Want dit is een John Boorman film en dan weet je dat je iets ongebruikelijks kunt verwachten. Hij toont ons een oorlog vol humor en hoop, gezien door de ogen van een kind. Een wereld vol met wonderlijke ontdekkingen, een kind dat leert de wereld om zich heen te zien in een hoogst merkwaardige tijd. Want je kunt veel van oorlog zeggen, maar het is allesbehalve gewoon en het zijn juist deze ongewone omstandigheden en ontdekkingen waar Boorman zijn film op baseert. Het resultaat is niets minder dan meesterlijk, een film die tegelijkertijd serieus en grappig weet te zijn en het deed me nog het meest denken aan de vader van de oorlogkinderfilm ‘Forbidden Games’ of beter nog de wonderschone films van Louis Malle. Boorman benadrukt de komische aspecten van de oorlog, maar is zich ook zeer bewust van de serieuze kant ervan; het is geen Monty Python parodie. Daarnaast kent de film de professionele kostuum- en decorbouw van een Hollywoodfilm en toont de regisseur zich ook hier weer bij vlagen een zeer interessant visueel stilist.
‘Hope and Glory’ is simpelweg een onmiskenbaar meesterwerk en na ‘Point Blank’ en ‘Deliverance’ het derde absolute meesterwerk dat ik zie van Boorman. En er zijn echt niet zoveel regisseurs die drie absolute meesterwerken op hun naam hebben staan. Nu ben ik bijna geneigd om zijn vervolg op de ‘Exorcist’ nog te gaan kijken...