Caché ****

Regie: Michael Haneke (2005)

Michael Haneke, de ‘Koning van het onbehagen’, de ‘Oostenrijker met het fileermes’ etc. etc. Het zijn de welbekende clichés over deze opmerkelijke cineast. Nu moet ik meteen eerlijk bekennen dat ik tot nu toe slechts twee films van hem gezien had, ‘Funny Games’ en ‘Le Temps de Loup’, beide interessante films maar geen absolute hoogvliegers. ‘Caché’ komt daar meer van in de buurt, ook al is het nergens een echt meesterwerk. Het is een zorgvuldig, bijna Hitchcockiaanse opgebouwde thriller zonder echt spannende momenten, maar met dat immer onder de oppervlakte liggende gevoel van onbehagen, typisch voor Haneke. Zijn hoofdthema van voyeurisme en observatie vertaalt Haneke in een voorkeur voor lange takes, met een minimum aan montage binnen scènes, wat de kijker zowel op een afstand houd als in zekere zin medeplichtig maakt. Haneke gebruikt al tijden geen muziek meer in zijn films geloof ik (wat wel jammer is omdat de man met het gebruik van Naked City in ‘Funny Games’ bewezen had een goede smaak te hebben) en ook hier niet, wat de gebeurtenissen hier en daar juist extra kracht meegeeft omdat manipulatie uitblijft. Haneke eindigt de film op meesterlijke wijze met een shot dat direct Jacques Tati in herinnering roept met een verwerping van de klassieke shotcompositie. Het zorgt ervoor dat de film op prettig ambigue wijze eindigt en bijna meer vragen oproept dan beantwoordt. De beste Haneke film die ik tot op heden gezien heb en een aanrader wat mij betreft.