Munich **1/2

Regie: Steven Spielberg (2005)

Alle lof over deze film snap ik werkelijk niet, sterker nog: die slaat nergens op. OK, ik zou niet zo ver willen gaan om dit een slechte film te noemen, maar meer dan een aardige film is dit ook totaal niet. We weten nu wel dat Steven en Janusz nogal van dollyshots houden, erg leuk. Die kleurenfilters kwamen op mij ook meer als een hotsepotse verzameling over, want een lijn of logica kon ik er niet in ontdekken (vooral dat engelachtige witte licht vond ik strontvervelend). Maar de cinematografie is nog het beste punt van deze film, want verder ontstijgt dit nergens de middelmaat. In het begin van de film werd een (opzettelijke?) grap gemaakt over Charles Bronson, maar zo ver bezijden de waarheid was dat niet, want dit is gewoon niveautje Death Wish 4 of zo. Het is bij vlagen echt oersaai (er was zelfs een moment dat ik uit de zaal wilde lopen) en het bereikt nergens ook maar een beetje momentum. En aantal aardige scenes redt de film van totale ondergang. Eric Bana is nog steeds een expressieloze kwast en het verhaal staat ook hier bol van de ongeloofwaardigheden en gemakzuchtige uitvluchten. Als je de naam Spielberg van deze film afhaalt, dan zou dit terecht volkomen genegeerd worden, want dit is echt niet meer dan een dertien in een dozijn toestand. Ik snap ook niet dat mensen hier zo moeilijk over kunnen doen, want dit heeft niets te maken met politieke cinema, iets wat ik na alle ophef wel verwacht had. Dat mensen dit een meesterwerk noemen is een waarlijk onacceptabele verloedering van de cinema.