Die Große Stille **

Regie: Philip Gröning (2005)

Als een film mij doet afvragen waarom ik er in hemelsnaam naar kijken moet dan is er iets goed mis met die film. Nou is er niet eens zoveel mis met ‘Into Great Silence’, de film is alleen oorverdovend saai. Nu is een bijna drie uur durende documentaire over het kloosterleven, waarin enkel de dagelijkse gang van zaken in dat klooster gefilmd wordt niet bepaald een flitsend onderwerp, maar de meditatieve ervaring waar ik op gehoopt had, bleef volledig uit. Grootste euvel was dat de film puur visueeltechnischs niets interessants deed; waar bijvoorbeeld een film als Akerman’s Hotel Monterey een eveneens volledig statisch onderwerp (een beschrijving van een hotel) omgezet wordt in een verhoogde esthetische ervaring dankzij een ingenieuze visuele strategie, is dit gewoon saai film maken. Er gebeurt simpelweg niets wat het visueel interessant maakt, waarbij enkele ‘poëtische’ Brakhage-achtige shots en natuurbeelden die van een ansichtkaart geschraapt zijn het er allemaal niet beter op maken. Wat dan overblijft is drie uur lang kijken naar monniken en vermoeiende saaiheid. Groeiend gras is interessanter.