Törst ***1/2

Regie: Ingmar Bergman (1949)

Een bijzondere film is ‘Thirst’, vooral omdat de film in allerlei opzichten vooruit kijkt en dus een voorbode is van wat er komen ging. Bergman vertelt het verhaal op ingewikkelde manier met flashbacks en ellipsen, waarbij hij ook nog eens het hoofdverhaal soms volledig verlaat om een zijspoor in te slaan. Deze zelfbewuste houding is tegelijkertijd het sterke als het zwakke punt van de film, sterk omdat het een nieuwe richting voor Bergman betekende, maar zwak omdat het niet geheel geslaagd is – de film zou er beter van geworden zijn als men het bij het hoofdverhaal zou hebben gehouden. Dit verhaal over een afbrokkelend huwelijk is namelijk interessant genoeg en wordt door Bergman ook nog eens sterk en fris in beeld gebracht, waarbij de nadruk op dagelijkse kleine strubbelingen een duidelijke voorloper zijn op veel Nouvelle Vague films, met name Godard in films als ‘A Bout de Souffle’ en ‘Le Mepris’. Zeker door de vele nodeloze afdwalingen geen perfecte film, maar wel een grote stap voorwaarts voor de jonge Ingmar.