Skammen ****

Regie: Ingmar Bergman (1968)

Het feit dat Ingmar Bergman vandaag overleden is, viel samen met het feit dat ik een dag eerder had afgesproken om diens ‘Skammen’ in de bioscoop te gaan zien, wat weer samen viel met mijn eerste LSD ervaring, die vandaag plaats had. En ik heb geen idee hoe ‘Skammen’ er ‘normaal’ uit ziet, maar dit was in ieder geval een ronduit indrukwekkende ervaring. Buiten het feit dat ik het grotendeels als een abstracte film ervoer, waren de inzichten die ik vandaag verworven had, direct van toepassing op deze film, waarmee ik me besefte hoe goed LSD eigenlijk bij Bergman past. De hele thematiek van ‘Skammen’ (de oorlog die effecten op de psychologie van de persoon heeft) voelde ineens akelig persoonlijk, omdat ik de parallellen zag tussen de invloed van de buitenwereld en de psychologie van de persoonlijke mens. Tevens vloog mijn waardering voor het oeuvre van David Cronenberg (dat ik reeds als een van mijn grootste passies beschouwde) dankzij de LSD volledig door het dak heen omdat ik besefte hoe briljant die man in al zijn films speelt met de illusie van realiteit.

‘Turn on, tune in, drop out’!