Bis ans Ende Der Welt ****

Regie: Wim Wenders (1991)

Zelden heb ik zo’n bijzondere, contradictoire filmervaring gehad als deze middag met Wim Wenders’s zijn bijna vijf uur durende, kunstzinnige science fiction extravaganza ‘Until the End of the World’. De plot gaat eigenlijk nergens heen, zeker voor zulk een lange speelduur. Vooral tijdens de eerste tweederde van de film zie je enkel karakters van hot naar her reizen zonder enige plotontwikkeling. Op een gegeven moment begon dat te vervelen, maar tegelijkertijd maakte dat achteraf gezien grote indruk met zijn opeenvolging van exotische locaties (net als Godard in ‘Alphaville’ maakt Wenders hoofdzakelijk gebruik van bestaande locaties en maakt laat die er futuristisch uit zien). De cast bestaat vrijwel louter uit internationale sterren (William Hurt, Sam Neill, Solveig Dommartin, Max von Sydow, Jeanne Moreau) die geen van allen weten te overtuigen, maar toch tegelijkertijd fascinerend zijn. Laat het maar aan Wim Wenders over om een goede soundtrack samen te stellen en met muziek van onder meer U2, Talking Heads, Can, REM, Nick Cave, Julee Cruise en Depeche Mode zit het in deze film ook meer dan snor. Probleem is echter dat de gebruikte muziek vaak gemakzuchtig overkwam, zonder echte functie. Mooie plaatjes schieten kan Wenders ook als geen ander, zeker in samenwerking met Robbie Müller (oa. Jarmusch en von Trier) en ook hier weet Wenders de bijzondere landschappen en steden mooi in beeld te brengen. Maar ook hier was het vaak niet echt functioneel. Maar toch: zoveel shots of scènes uit de film spoken nog steeds door mijn hoofd, vooral dankzij de combinatie beeld en muziek, dat Wenders toch ergens in geslaagd is. Het verhaal gaat nergens heen, het geheel is wellicht overambitieus en het is allemaal misschien niet eens te verdedigen, maar toch was ik na afloop van de vijf uur diep onder de indruk. Een soort van briljante mislukking, dan wel mislukt meesterwerk dus.