Tears of the Black Tiger ****

Regie: Wisit Sasanatieng (2000)

Ik kwam deze Thaise film per ongeluk tegen in de schappen van de Van Leest maar na een kleine blik op de achterkant was ik direct in de ban. Ik citeer: ‘Hilarisch actiemelodrama over gevreesde revolverhelden en smachtende vrouwen. Wisit Sasanatieng brengt met ‘Tears of the Black Tiger’ een ode aan de Thaise tearjerker uit de jaren ’50 en de Italiaanse spaghettiwestern. Dit alles in een kleurenpalet waarvoor de begrippen camp en kitsch tekortschieten’.
En het is inderdaad een soort onzalige kruising tussen Douglas Sirk en Sergio Leone. De aankleding en decors en vooral het vloekende kleurgebruik daarin waren voor mij het onbetwiste hoogtepunt van de film, met kleurencombinaties waarvoor zelfs een Kenneth Anger of Pedro Almodóvar zich nog zouden schamen – zelden zo fout gezien. Fout is een goede omschrijving voor deze film, het deed me in al zijn hysterie ook nog vaak denken aan de Kuchar Brothers, vooral in de soms overdadig gestileerde acteerprestaties en onmogelijke emotiewisselingen (de film springt vrolijk van snoeiharde actie naar glazuurafspattend drama), terwijl ook de uitzinnige, hallucinerende genrecinema van Seijun Suzuki als een geest door de film waart. Een dergelijke parodiërende houding is natuurlijk leuk en aardig, maar het ging op den duur toch wel een beetje vervelen, temeer omdat die Aziatische humor meestal te flauw voor woorden is – als een Tsui Hark op de komische toer gaat haak ik ook af. Desalniettemin is het absoluut een bijzondere en unieke film die zeker gezien mag worden.