Domicile conjugal **1/2

Regie: François Truffaut (1970)

Truffaut’s ‘Antoine Doinel’ cyclus eindigt een beetje in mineur als je het mij vraagt. Het is een lichtvoetig drama waar humor de boventoon voert of zou moeten voeren liever gezegd, want het werkt allemaal niet erg. De zelfbewust hip-humoristische toon van de film deed mij heel sterk aan de Godard van een ‘Masculin Feminin’ denken, maar dan allemaal gewoon wat minder geïnspireerd. Visueel heb ik in Truffaut nooit een enorme geweldenaar gezien en hier al zeker niet, heb hem zelden zo mat gezien – zelfs Nestor Almendros kon daar blijkbaar niets aan veranderen. Truffaut was van alle Nouvelle Vague regisseurs in veel opzichten de meest conventionele (terwijl hij juist als criticus zo ongeveer de scherpste pen van allemaal had), maar in ‘Bed and Board’ schurkt hij wel akelig dicht tegen burgerlijke cinema aan. Ik ben sowieso al niet de grootste voorvechter van de gehele reeks rondom Doinel en deze verandert dat zeker niet ten positieve.