Scarface ****1/2

Regie: Howard Hawks (1932)

Het was van tevoren te verwachten dat de oorspronkelijke ‘Scarface’ een stuk beter zou zijn dan die zwaar overschatte De Palma versie, waarvan ik het appeal nooit zo begrepen heb. Paul Muni is alvast aanzienlijk minder maniakaal dan Pacino en daardoor voor mij ook een stuk bevattelijker. Daarnaast is deze film een vurig pleidooi tegen maffiapraktijken, terwijl De Palma/Stone met hun (ironische?) verheerlijking volledig hun doel voorbij schieten. Wat mij het meest beviel aan deze versie was de economie waarmee Ben Hecht zijn scenario construeerde en Howard Hawks het geheel in beeld bracht: in anderhalf uur tijd is alles geknipt en geschoren. De film is duidelijk nog voor de Hays Code gemaakt, want de fikse hoeveelheid geweld en de seksuele ondertoon die de film kent, haden een paar jaar later onmogelijk geweest. En het is altijd prettig om Boris Karloff een potje te zien bowlen. Toch deed de film me minder dan ik gehoopt/verwacht had, ik kreeg niet de buzz die Hawks me met andere films wel wist te geven. Wellicht dat herhaaldelijke kijkbeurten dit nog kunnen bewerkstelligen.