Dazed and Confused *****

Regie: Richard Linklater (1993)

‘Dazed and Confused’ was de laatste essentiële Richard Linklater film die ik nog zien moest en toen Criterion dus een dubbelaar van deze film op de markt bracht, had ik geen enkele redden meer om deze film niet te kijken. En het is wellicht in een klap mijn favoriete Linklater geworden en ik wil mezelf toch best bestempelen als een behoorlijke Linklater adept. Met een tijdsspanne van 24 uur, een perfecte soundtrack, zeer herkenbare stereotiepen (een compliment in dit geval), heerlijke dialogen en vooral dat onfeilbare gevoel dat Linklater altijd heeft voor de jeugdcultuur is deze film een meesterwerk. Linklater’s films zijn altijd een bijzondere combinatie van gevoel en verstand en deze vormt geen uitzondering: de film is puur een sfeerschets zonder aantoonbare inhoud, maar toch maakt de film tegelijkertijd indruk met de herkenbaarheid en treffendheid van de situaties/karakters. Daarnaast bevestigt Linklater met deze film zijn status als een van de belangrijkste auteurs van jeugdcultuurfilms, daarbij echter altijd de valkuilen van een John Hughes vermijdend en altijd een kinderlijke volwassenheid aan de dag leggend, om er maar eens een contradictio in terminis tegenaan te smijten. Hij is Kenneth Anger, Rainer Werner Fassbinder en Gus van Sant in één. Linklater is daarnaast altijd al de intellectuele wederhelft van Tarantino geweest en ook hier blaast hij Quentin weg als het gaat om dialoog en het regisseren van acteurs.

‘Slacker’ is zonder twijfel veel baanbrekender en vernieuwender, maar ‘Dazed and Confused’ scoort op het vlak van puur plezier en kijkbaarheid de hoogste cijfers. Een van de essentiële films van de jaren ’90. Ik moet er in ieder geval nog steeds van bijkomen.