Top Hat *****

Regie: Mark Sandrich (1935)

Mijn eerste Fred Astaire/Ginger Rogers musical wordt vaak gezien als hun allerbeste en na het zien van deze film kan ik me dat heel goed voorstellen. Het is namelijk bijzonder moeilijk voor te stellen hoe een film als deze verbeterd kan worden, want zo’n beetje alles is perfect. De chemie tussen Astaire en Rogers is vrijwel ongeëvenaard, het verhaal is lekker luchtig en neemt zichzelf verre van serieus, de Art Deco decors zijn een lust voor het oog, de bijrollen zijn subliem ingevuld en de film zit stampensvol met geweldige humor. Ik lach zelden hardop tijdens een film (als ik alleen kijk tenminste), maar deze film presteerde dat toch meermalen met talloze hilarische oneliners en bijzondere gezichtsuitdrukkingen. En de musicalnummers zijn natuurlijk om van te smullen. Opvallend vond ik dat de Hays Code hier opvallend vaak met de voeten getreden werd (dat kon toen blijkbaar nog net), want de film bevat enkele overduidelijke verwijzingen naar gays, iets waar de Hays Code natuurlijk niet zo blij mee was. Dit is escapisme in zijn meest pure vorm en je kunt mij hier altijd voor wakker maken. Mijn vrienden schuiven mijn voorliefde voor musicals altijd op mijn homoseksuele ‘aandoening’, iets waar wellicht nog een kern van waarheid in schuilt ook, maar dat kan me gestolen worden. Musicals (filmmusicals dan, Joop van den Ende moet gekielhaald worden) zijn het einde en ik geniet altijd met volle teugen, zeker als ze van een onverwoestbaar kaliber zijn als ‘Top Hat’ (het idee dat ik heb nog 9 Astaire/Rogers musicals te gaan heb, vervult mij met veel plezier). Ik kan zonder twijfel weer een musical aan mijn favorietenlijstje toevoegen. Tijdloos.