Let me Die a Woman ***1/2

Regie: Doris Wishman (1978)

Dit is een van ’s werelds eerste echte trannie flicks, want transseksualiteit was zeker in deze tijd nog niet echt matschappelijk geaccepteerd om het maar zachtjes uit te drukken. Maar gelukkig was daar de onnavolgbare Doris Wishman die het gat vulde. Wishman presenteert haar film als een soort van pseudo-documentaire met interviews met reallife transseksuelen, travestieten en een heuse dokter gespecialiseerd in het onderwerp. Daarnaast wordt de film aangevuld enkele nagespeelde scènes die bepaalde punten illustreren, waardoor het pseudo-karakter van de film nog extra benadrukt wordt. Helaas is Wishman’s krankzinnige visuele stijl bijna afwezig in deze film, omdat het grootste gedeelte dus gefilmd is op een documentairewijze waardoor Doris maar weinig mogelijkheden had voor haar kenmerkende stijl. Ook de lipsynchronisatie is opmerkelijk goed in deze film, wat ik een beetje jammer vond omdat dit eigenlijk niet echt in het Wishman universum past. De ‘hoogtepunten’ zijn onder meer een kerel die zijn zaakje met een beitel eraf wil rammen en beelden van een daadwerkelijke sekseverandering operatie. Ik kan redelijk wat smerigheid hebben, maar van echte operaties ben ik niet zo weg en het kijken van deze scène deed mijn tenen ook enigszins omhoog krullen. Al met al zou ik dit niet tot Wishman’s beste werken willen rekenen, voornamelijk vanwege het gebrek aan ‘spannende’ visuele elementen. Maar toch is ‘Let me Die a Woman’ een van de meest volstrekt unieke film van een van de meest eigenzinnige talenten die de exploitation ooit gekend heeft. De film bevat zelfs nog een mooie boodschap op het einde:

‘We look forward to the time when sex labels don’t exist any more, and there will only be people’.

Amen.