9 Songs ****

Regie: Michael Winterbottom (2005)

Michael Winterbottom werd ooit door Sight & Sound omschreven als de eerste volbloed Britse auteur sinds Nicolas Roeg (daarbij Peter Greenaway schaamteloos vergetend, maar dit terzijde). Als er een ding kenmerkend is aan het oeuvre van Winterbottom is het zijn onvoorspelbaarheid, want de man springt naar hartelust van genre naar genre en van stijl naar stijl. Met ‘9 Songs’ wist hij de seksueel meest expliciete Britse film tot op heden af te leveren (althans op mainstream gebied uiteraard), waardoor de film direct goed was voor flink wat controverse, al was het maar omdat het een heuse fellatio en cumshot toont (enkel een close-up van een penetratie blijft achterwege). Nu is, getuige Tsai Ming-Liang’s indrukwekkende ‘The Wayward Cloud’, er sowieso een trend zichtbaar naar seksueel expliciete films, een trend die ik als fervent pornoliefhebber alleen maar kan aanmoedigen. ‘9 Songs’ bevat vrijwel uitsluitend drie soorten scènes: seksscènes, huiselijke scènes tussen de twee hoofdpersonen en opnamen van concerten die de twee bezoeken (onder meer Primal Scream, Franz Ferdinand, Elbow, Black Rebel Motorcycle Club en Michael Nyman). Met deze bewuste structuur is de film feitelijk een soort van essayfilm geworden, een eerlijke studie naar seksualiteit en relatiethematiek. De film is prachtig geschoten op digitale video en bevat enkele juweeltjes van seksscènes, zowel op seksueel gebied gezien als op puur filmtechnisch (Goldfrapp heeft nog nooit zo mooi geklonken!). De film duurt slechts 66 minuten, maar meer heeft Winterbottom niet nodig om een film te maken die overtuigd op zowel filmisch, seksueel als emotioneel gebied. De film is rauw en poëtisch tegelijk en ontstijgt glorieus het niveau van baanbrekend experiment of shocking movie. Het gat tussen de kunstfilm en porno lijkt kleiner en kleiner te worden en dat vind ik een zeer positieve ontwikkeling. Hulde voor Michael Winterbottom en ‘9 Songs’.