Indecent Desires ****1/2

Regie: Doris Wishman (1967)

Als ik gedwongen zou worden om het oeuvre van een bepaalde exploitation filmmaker naar een onbewoond eiland te moeten nemen, dan zou dat zonder twijfel het oeuvre van Doris Wishman worden. Doris wordt vaak de ‘Jean-Luc Godard van de sexploitation’ genoemd, evenals de ‘Grand Dame of the Grindhouse’ en dat is allemaal volledig logisch, want Wishman is een fantastische, direct herkenbare auteur die op hoogst experimentele wijze de meest geweldige sexploitationfilms wist te vervaardigen. Zo ook deze geweldige film, ‘Indecent Desires’. Het eerste shot is al ontzettend typisch, want Wishman was een koningin van de krankzinnige cinematografie: de camera staat nooit waar je hem verwacht en de camerabewegingen die Wishman constant brengt zijn heerlijk vreemd. Ze heeft ook de geweldige voorkeur voor het filmen van benen. Maar niet alleen benen zijn een frequente aanwezigheid, ook allerlei objecten, welke door Doris vrijwel tot leven worden gewekt. Een grote reden voor het filmen van verder totaal oninteressante objecten is het feit dat ze haar dialogen (voor zover de film die bevat; de hoofdpersoon spreekt de hele film geen woord) op volstrekt eigenzinnige wijze filmt. Bij Doris is maar zelden sprake van shot/countershot dialogen (hoewel soms juist op exact de omgekeerde wijze als gebruikelijk), maar ze filmt juist een asbak of een deur op het moment dat iemand begint te praten. De reden hiervoor was dat filmen met live-sound in deze tijd te duur was voor Wishman, evenals het kostbare proces van studio lipsynchronisatie. Dus filmde Wishman zo goed als alles behalve de lippen van de acteurs, zelfs op de momenten dat ze spreken (met enige uitzonderingen uiteraard). Een briljant voorbeeld van een economische beperking die Doris weet om te zetten tot een stijlmiddel, want ze gebruikt haar off-screen geluid als een volleerde Robert Bresson. Ook haar montage is direct herkenbaar en briljant, want deze is vaak volledig abstract. Ze cut vaak op de meest onverwachte momenten en monteert volstrekt abstracte shots door normale scènes heen, waardoor de spatiale verhoudingen vaak op zijn kop gezet worden, een essentieel onderdeel van de charme van haar cinema. Er is ook nog eens die immer aanwezige, volstrekt krankzinnige jazz soundtrack die het geheel de juiste sfeer meegeeft. En dan het verhaal: een man vindt een barbiepop en als hij deze pop streelt, voelt een of ander blonde typiste kilometers verderop zijn onzichtbare handen op haar lichaam. Een soort van voodooseks dus en er ontspint zich een bijzondere relatie ‘op afstand’. Het is een typisch Wishman verhaal en deze hele film is een typische Wishman film. Het is zelfs de beste Wishman film die ik ken, na het (vermoedelijk) onverslaanbare ‘Double Agent ‘73’. Doe jezelf allemaal een plezier en ga alstublieft nu eens een film van Doris Wishman kijken!