Mary ****1/2

Regie: Abel Ferrara (2005)

De films van Abel Ferrara lokken steevast erg uiteenlopende reacties uit en ‘Mary’ was misschien nog wel een van zijn meest controversiële films: alles van ronduit waardeloos tot een subliem meesterwerk heeft al de revue gepasseerd in relatie tot deze film. Bij mij gaat de film duidelijk richting de categorie meesterwerk, want het maakte diepe indruk op me. Het is een bijzonder complexe film, zowel thematisch als qua presentatie, omdat Ferrara zoals altijd speelt met verwachtingen en een film gecreëerd heeft die bol staat van de innerlijke tegenstrijdigheden – ik zou niet weten in welk genre ik de film zou moeten plaatsen of hoe ik de stijl zou moeten omschrijven; thematisch gezien is het typisch Ferrara in ieder geval met echo’s van eerdere films als ‘The Driller Killer’, ‘King of New York’ en ‘Bad Lieutenant’. Centraal staat hier de vraag wat spiritualiteit is, of het in onze maatschappij nog mogelijk is en de complexe, problematische rol die religie in die zoektocht speelt, moet spelen of kan spelen – issues die in mij diep resoneerden dankzij mijn eigen onlangs gevonden spiritualiteit. Eenvoudige antwoorden zijn er niet en de film voelt zoals wel vaker bij Ferrara stuurloos aan, wat ik in dit geval helemaal sterk vond omdat het zo goed paste bij de stuurloosheid of het zoeken naar de juiste richting van de personages, waarmee het een fraai voorbeeld is van een kunstwerk waarin vorm en inhoud naadloos op elkaar aansluiten. ‘Mary’ is in alle opzichten het subtiele, intellectuele antwoord op Gibson’s afgrijslijke ‘The Passion of the Christ’ en een van de weinige hedendaagse films die zich echt diepzinnig mag noemen.